Als mijn coachee komt aanfietsen, zie ik meteen dat het niet zo goed met haar gaat. Ze is begin dertig, met een druk gezin en een drukke baan. Ze vindt het fijn om nog vóór haar werk samen een sessie te doen, zodat ze met een beter gevoel aan haar hectische werkdag kan beginnen.
We hebben afgesproken op de parkeerplaats van het Amsterdamse bos. Het is ’s ochtends heel vroeg en nog donker; alleen op de parkeerplaats branden een aantal lantaarnpalen. Haar gezicht ziet er grauw en vermoeid uit, en haar schouders hangen laag. Dit is ons vierde gesprek.
Gevangen in het donker
Samen wandelen we het donkere bos in. Ze geeft aan dat ze enorme hoofdpijn heeft, en dat ze slecht heeft geslapen. Haar stem is dun en onzeker. Ze ziet als een berg tegen de teamdag op, die voor vandaag op haar werk is gepland, en ze overweegt zich ziek te melden.
Ik laat haar vertellen: over de werkdruk thuis, over de werkdruk op haar werk. De keuzes die ze moet maken. Het gevoel dat ze gevangen zit tussen twee partijen. Haar stemming is bijna nog donkerder dan het bos. Terwijl zij vertelt, wordt het langzaam maar zeker licht. De vogels beginnen voorzichtig te fluiten.
Lichtpuntjes
Al lopende en pratende komen we aan bij een open vlakte. Het wordt steeds lichter: ook haar stemming. Ik merk dat er onderweg iets bij haar is veranderd door onze gesprekken, en ook door onze stiltes.
In plaats van alleen het donker te zien, ziet ze nu ook hier en daar lichtpuntjes. Opeens ziet ze ook de dingen die juist wél goed zijn gegaan. Ze beseft dat ze ook juist goede keuzes heeft gemaakt. Door in het hier en nu te zijn, en op de omgeving te letten, heeft ze een andere mindset gekregen.
Meer ruimte
Terwijl we op de open vlakte staan, worden we verrast door een van de mooiste zonsopgangen die ik ooit heb gezien. Adembenemend. En mijn coachees ziet letterlijk het licht. Er valt iets van haar af. Ze krijgt weer hoop. En die hoop geeft meer ruimte. Net zoals wij nu op deze lichte, open plek staan in plaats van tussen de dicht op elkaar staande donkere bomen.
Door letterlijk in beweging te komen, ging haar energie weer stromen, en daarmee haar nieuwe inzichten. Hoe mooi dat de natuur dit menselijke proces steunt en zelfs met zo’n prachtige zonsopgang beloont!
Nieuwe hoop
Haar wanhoop heeft langzaam maar zeker plaats gemaakt voor hoop. Hoop geeft ruimte. Ze is niet langer sceptisch; zo’n negatieve blik breekt de weg naar hoop alleen maar af. Ze beseft dat er – zelfs als je even heel sceptisch bent – altijd een weg is naar het licht. Hoe donker het ook is. En dat als je goed kijkt, er altijd lichtpuntjes zijn. Dat is wat hoop doet: er is weer ruimte om voor andere ideeën en nieuwe stappen.
Nieuwe acceptatie
Terwijl ze eerder overwoog om zich ziek te melden, besluit ze om toch naar haar werk te gaan voor de teamdag. Ze hoeft minder van zichzelf. Ze gaat gewoon aangeven dat ze zich niet lekker voelt: en dat dat is zoals het is. Ze mag er zijn, ook als ze zich niet lekker voelt. En misschien nog wel het belangrijkste: ze mag er van zichzelf zijn. Van daaruit gaat ze kijken wat de teamdag haar gaat brengen.
Samen lopen we terug naar de parkeerplaats. Met een blije armzwaai zwaait ze me gedag, en fietst opgelucht naar haar werk: op naar de teamdag! Ik zwaai blij terug, en besef weer waarom ik zo enorm veel hou van mijn vak.
Meer weten hoe individuele coaching jou verder kan helpen? Of zelf ervaren wat de kracht is van een inspirerende reflectiewandeling? Neem dan gerust contact met mij op voor meer informatie of om een afspraak te maken:info@inside-outside-coaching.nl of 06-51338526.